A Study in Scarlet - Arthur Conan Doyle
สืบคดีสีเลือด (ชุดเชอร์ล็อค โฮล์มส์) - ก.ชำนะ แปล
ต้นฉบับเขียนเมื่อ Nov 2 2008, 12:52 AM
เรื่องนี้คือเรื่องแรกในชุดของ เชอร์ล็อค โฮล์มส์ บอกตามตรงว่าไม่เคยอ่าน สักเรื่องเดียวในชุด เชอร์ล็อค โฮล์มส์ เรื่องนี้เป็นเรื่องแรก เหมือนตลกนิดหน่อย แต่ผมอ่านนิยายนักสืบครั้งแรก เป็นประเภทนักสืบในอาร์มแชร์ ที่ ไอแซค อาซิมอฟ เขียนเป็นเรื่องสั้นแบบ ซีรีย์ กับ เอ็ดก้าร์ อลัน โป เขียน ซึ่งจริงๆแล้วเก่ากว่า โคแนน ดอยล์ อันที่อ่านก้อเป็นเรื่องสั้นที่แก้คดีที่เกิดขึ้นจริง แต่ตำรวจแก้ไม่ได้ แถมข่าวยังลือว่า ดีไม่ดี โป ฆ่าเอง เพราะรายละเอียดกับแรงจูงใจเหมือน โป เกินเหตุ
เรื่องนี้แบ่งเป็น 2ภาค ในเล่มนี้ให้ข้อมูลว่าอาจเพราะ ตั้งใจเขียนเป็น 2 เรื่องแต่แรกก้อเป็นได้ ความพิเศษของ ฉบับพิมพ์ครั้งนี้ คือพิมพ์ เนื่องในโอกาส ครบรอบ 120 ปี เชอร์ล็อค โฮล์มส์ ซึ่งในเล่มสมบูรณ์ทั้งรูปภาพ และรายละเอียดเชิงอรรถที่ ผมว่าสุดยอดจริงๆ โดยเชิงอรรถนี้จะวิ่งคู่ไปกับเนื้อเรื่องตลอด แต่เราก้อไม่จำเป็นต้องอ่านพร้อมกันไปก้อได้ อันนี้แล้วแต่ความถนัด เชิงอรรถจะอธิบายเพิ่มทั้งในแง่ข้อมูล หรือคำ ที่ตัวละครยกขึ้นมา หรือ ยกสถานที่พร้อมภาพประกอบในกรณีมีการอ้างถึง ซึ่งทำให้ได้ความรู้ และอรรถรสไปอีกแบบ ต่างจากนิยายที่ออกมา หลายๆเรื่อง
ในเรื่องนี้ผมชอบประโยคหนึ่ง ตอน หมอวัตสัต พูดกับ โฮล์มส์ เป็นภาษาลาตินครับ อ่านแล้วได้ใจ จริงๆยังมีอีกตอน น่าสนใจมากๆเหมือนกัน ซึ่งมีทั้งประโยคเด็ด ภาษาฝรั่งเศส หรือ ภาษาอังกฤษ ด้วย แต่พอดีอันนี้คือประโยคสุดท้ายก่อนปิดเรื่อง
" ถึงใครจะส่งเสียงเยาะข้าพเจ้า แต่ข้าพเจ้าก็รู้สึกรื่นรมย์สมใจตัวเองที่ได้นั่งชื่นชมเหรียญในหีบแข็งแรงที่บ้านตน "
และด้วยความเป็น โฮล์มส์ ลีลาจะออก กวนๆหน่อย ซึ่งพูดถึงแค่ตัวละครเอก ผมว่านี่เป็นแบบอย่างให้นิยายที่ตามมาอีกหลายเล่มทีเดียว คือเนื่องจากว่าผมไม่เคยอ่านมาก่อนด้วยเลยรู้สึก ออกจะชื่นชม ว่าสมัย 120 ปีก่อน เขียนขนาดนี้ ทั้งยังเป็นมือใหม่ด้วย ไม่ธรรมดาจริงๆ ตัวเนื้อเรื่อง คงยังไม่ถึงขนาดซับซ้อนมากเพราะเป็นเรื่องแรก แต่จังหวะเรื่อง ความไหลลื่นไม่ธรรมดา แต่แน่นอนว่าจังหวะของเรื่องผมจะคุ้นกับแบบของ โป กับ แบบ อาซิมอฟ (เขียนนิยายวิทย์เยอะกว่า ถ้าจำกันได้ พวกกฎของหุ่นยนต์ 3 ข้อนั่นแหละ) เลยไม่รู้สึกว่ามันกระชากเท่า อาจเพราะเรื่องมันยาวกว่าด้วยก้อได้ ส่วนที่ผมว่าแปลกสุด ก้อส่วนที่ 2 ซึ่งเป็นการท้าวความ ซึ่งไม่รู้สิ ผมรู้สึกมันดูไม่ค่อยไปด้วยกันเท่าไหร่ แต่ก้อนั่นแหละ ไม่ท้าว ก้อ ไม่รู้อ่ะนะ อ่านนิยายนักสืบได้แน่อย่างนึงคือ ความรู้สึกที่ว่า สิ่งที่เราไม่รู้หรือไม่เคยเห็นไม่ได้หมายความว่ามันไม่มีอยู่จริง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น