แถลงการณ์ของผมเอง

มันอาจดูตลกๆ อาจดูเป็นทางการเกินไปหรือเปล่าผมก็ไม่รู้แน่
แต่ในขณะหนึ่งของวิกฤตทางปัญญาของผมเองพิสูจน์ตัวว่า ผมต้องการเขียนอะไรบางอย่าง
แต่ ผมไม่เคยเขียนอะไรมาก่อนในชีวิตที่เป็นชิ้นเป็นอัน นอกจากการบ้านและรายงาน โอเคอาจมีพวก เยอะหน่อยก็ตอนทำปริญญาโท กับตรี กับอีกอย่างละนิดๆสมัยทำงาน นอกนั้นว่างเปล่า

การอยู่กับที่ และปัญหาในการสนทนากับคนทั่วไปมีปัญหา บอกจริงๆแล้ว ในชีวิตนี้ผมคุยกับคนอื่นที่ไม่ใช่คนในครอบครัวที่คุยแบบจริงๆจังๆและเปิดเผยได้มากๆ แบบแทบทุกเรื่องมีแค่ไม่เกิน 3คน

หนึ่งในเพื่อนของผมแนะนำให้ผมลองเขียนอะไรก็ได้ที่ผมชอบเพื่อจะได้ระบายออก ผมคิดว่าในโลกแห่งความเป็นจริงการหาคนคุยด้วยยากยิ่งกว่าการเข้าไปร่วมวงคุยกับใครก็ตาม เพราะการร่วมวงผมถือว่ามันกลายๆเป็นการแสดงอย่างหนึ่ง คุณต้องดูทางลม ต้องคอยระวังสีหน้าและอื่นๆ แม้กระทั่งกับเพื่อนตัวเองในบางโอกาส

สิ่งเหล่านี้คือข้อเขียนที่ผมเริ่มเขียนลงในเวปบอร์ดคณะ ในครั้งแรกผมรู้สึกสนุกและรู้สึกว่าเราสามารถบอกกล่าวหรืออย่างน้อยเราน่าจะมีเพื่อนร่วมปัญญาเพิ่ม คอยคุยคอยเสนอความเห็นแลกเปลี่ยนกับเรา เพราะผมเองเลือกพิมพ์ในสภาพแวดล้อมของคนที่เรียนเหมือนกันก่อน

แต่ในความเป็นจริงหาเป็นเช่นนั้นไม่ ผมเจอไม่ถึง 5คน ซึ่งค่อนข้างผิดหวังอย่างมาก และหลังๆมาก็อย่างที่สังคมกำลังเจอ คือวิกฤตทางด้านอัตลักษณ์ขนานใหญ่ เพื่อนและรุ่นน้องของผมกลายเป็นคนกระหายความรุนแรง พิมพ์คำแบบที่ผมเรียกว่าตามมาตรฐาน อาทิเช่น เวลาเราไปงานศพเราก็เขียนคำไว้อาลัย ไปงานแต่งงานเราก็เขียนอวยพร เราคงไม่เขียนสลับกันอย่างแน่นอน ประมาณนั้น

ทุกคนเขียนประมาณนั้นแต่เรื่องที่เขียนมันคนละอย่าง มันปลุกระดมให้ออกไปลุยกันมากกว่า อุปมาเหมือนเขียนคำมาตรฐานเพื่อหาคนไปทำบุญ ทำให้มันเป็นเรื่องถูกต้อง ทำให้มันชอบธรรม เหมือนว่าทุกอย่างที่ออกจากปากของผู้มีการศึกษาคือสิ่งถูกต้อง ปฏิเสธไม่ได้
ผมสังเวชใจเกินกว่าที่จะเขียนที่นั่นอีกได้ เพราะที่มาผมเพียงพยายามอยากให้ข้อเขียนบางอย่างที่ผมใส่แบบอ้อมๆ (ตรงๆเคยโดนมาแล้ว ซึ่งมันสอนผมว่าเราดูถูกการเข้าใจผิดและการตีความแบบไร้สติของผู้มีการศึกษาไม่ได้เลย)ได้ไปถึงอีกฟากของความคิดของคนอื่นบ้าง ถ้ามันไม่ถึงเลยตลอด ปีที่ผ่านมาก็พอเถอะผมว่ากับตัวเอง

แล้วจริงๆ ผมเขียนเพื่อให้ตัวเองอ่านในยามว่าง

ถึงผม
...ไง ว่ะ อ่านแล้ว สบายใจ พร้อมกลับไปลุยกับโลก เหี้ยๆรึเปล่า....
จากผม